The Confession of Cyril Lucaris(Eastern Orthodox, 1629)
Cyril Lucar or Lucaris was born in what is now Greece in 1572. Although rising to the position of the Greek Orthodox Patriarch of Constantinople, Cyril was heavily influenced by 16th century Calvinism. As a result, in the spirit of the Protestant Reformation and in strong opposition to Roman Catholicism, he attempted to reform Orthodoxy in the direction of Calvinism.
This confession, an eighteen point summary of Cyril's beliefs originally written in Latin, was published in Geneva in 1629. It immediately aroused fierce opposition among other Orthodox leaders since it challenged some of the basic tenets of Eastern religious practice. A Synod of Eastern Orthodox Churches was called in Jerusalem in 1672 to refute the position of Cyril. Orthodox leaders contended that the Confession of Cyril was a forgery perpetrated by Calvinists to spread their influence among Eastern churches. They presented quotations from known writings of Cyril to show that he had not held the positions expressed in the Confession. In addition, they argued that the Confession was not an official pronouncement by an Orthodox Patriarch.
The Synod of Jerusalem of 1672 soundly rejected any further attempts at reformulation of Orthodox teachings and strengthened Orthodox beliefs against both the Protestant Reformation and Catholicism. The Synod produced its own confession, the Confession of Dositheus (Patriarch of Jerusalem), in which it refuted Cyril's eighteen points, as well as adding four catechetical style questions. Cyril was eventually accused of political intrigue and murdered in 1638 while in Ottoman custody.
The Confession
In the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit Cyril, Patriarch of Constantinople, publishes this brief Confession for the benefit of those who inquire about the faith and the religion of the Greeks, that is of the Eastern Church, in witness to God and to men and with a sincere conscience without any dissimulation.
Chapter 1. We believe in one God, true, Almighty, and in three persons, Father, Son, and Holy Spirit; the Father unbegotten, the Son begotten of the Father before the world, consubstantial with the Father; the Holy Spirit proceeding from the Father by the Son, having the same essence with the Father and the son. We call these three persons in one essence the Holy Trinity, ever to be blessed, glorified, and worshipped by every creature.
Chapter 2. We believe the Holy Scripture to be given by God, to have no other author but the Holy Spirit. This we ought undoubtedly to believe, for it is written. We have a more sure word of prophecy, to which you do well to take heed, as to light shining in a dark place. We believe the authority of the Holy Scripture to be above the authority of the Church. To be taught by the Holy Spirit is a far different thing from being taught by a man; for man may through ignorance err, deceive and be deceived, but the word of God neither deceives nor is deceived, nor can err, and is infallible and has eternal authority.
Chapter 3. We believe that the most merciful God has predestined His elect unto glory before the beginning of the world, without any respect of their works and that there was no other impulsive cause to this election, but only the good will and mercy of God. In like manner before the world was made, He rejected whom He would, of which act of reprobation, if you consider the absolute dealing of God, His will is the cause; but if you look upon the laws and principles of good order, which God’s providence is making use of in the government of the world, His justice is the cause, for God is merciful and just.
Chapter 4. We believe that one God in Trinity, the Father, Son, and Holy Spirit, to be the Creator of all things visible and invisible. Invisible things we call the angels, visible things we call the heavens and all things under them. And because the Creator is good by nature, He has created all things good, and He cannot do any evil; and if there is any evil, it proceeds either from the Devil or from man. For it ought to be a certain rule to us, that God is not the Author of evil, neither can sin by any just reason be imputed to Him.
Chapter 5. We believe that all things are governed by God’s providence, which we ought rather to adore than to search into. Since it is beyond our capacity, neither can we truly understand the reason of it from the things themselves, in which matter we suppose it better to embrace silence in humility than to speak many things which do not edify.
Chapter 6. We believe that the first man created by God fell in Paradise, because he neglected the commandment of God and yielded to the deceitful counsel of the serpent. From thence sprung up original sin to his posterity, so that no man is born according to the flesh who does not bear this burden and feel the fruits of it in his life.
Chapter 7. We believe that Jesus Christ our Lord emptied Himself, that is He assumed man’s nature into His own substance. That He was conceived by the Holy Spirit in the womb of the ever virgin Mary, was born, suffered death, was buried, and risen in glory, that He might bring salvation and glory to all believers, Whom we look for to come to judge both quick and dead.
Chapter 8. We believe that our Lord Jesus Christ sits on the right hand of His Father and there He makes intercession for us, executing alone the office of a true and lawful high priest and mediator, and from there He cares for His people and governs His Church adorning and enriching her with many blessings.
Chapter 9. We believe that without faith no man can be saved. And we call faith that which justifies in Christ Jesus, which the life and death of our Lord Jesus Christ procured, the Gospel published, and without which no man can please God.
Chapter 10. We believe that the Church, which is called catholic, contains all true believers in Christ, those who having departed their country are in heaven and those who live on earth are yet on the way. The Head of that Church (because a mortal man by no means can be) is Jesus Christ alone, and He holds the rudder of the government of the Church in His own hand. Because, however, there are on earth particular visible Churches, every one of them has one chief, who is not properly to be called [head] of that particular Church, but improperly, because he is the principal member of it.
Chapter 11. We believe that the members of the Catholic Church are saints, chosen unto eternal life, from the number and fellowship of which hypocrites are excluded, though in particular visible churches tares may be found among the wheat.
Chapter 12. We believe that the Church on earth is sanctified and instructed by the Holy Spirit, for He is the true comforter, whom Christ sends from the Father to teach the truth and to expel darkness form the understanding of the faithful. For it is true and certain that the Church on earth may err, choosing falsehood instead of truth, from which error the light and doctrine of the Holy Spirit alone frees us, not of mortal man, although by mediation of the labors of the faithful ministers of the Church this may be done.
Chapter 13. We believe that man is justified by faith and not by works. But when we say by faith, we understand the correlative or object of faith, which is the righteousness of Christ, which, as if by hand, faith apprehends and applies unto us for our salvation. This we say without any prejudice to good works, for truth itself teaches us that works must not be neglected, that they are necessary means to testify to our faith and confirm our calling. But that works are sufficient for our salvation, that they can enable one to appear before the tribunal of Christ and that of their own merit they can confer salvation, human frailty witnesses to be false; but the righteousness of Christ being applied to the penitent, alone justifies and saves the faithful.
Chapter 14. We believe that free will is dead in the unregenerate, because they can do no good thing, and whatsoever they do is sin; but in the regenerate by the grace of the Holy Spirit the will is excited and in deed works but not without the assistance of grace. In order, therefore, that man should be born again and do good, it is necessary that grace should go before; otherwise man is wounded having received as many wounds as that man received who going from Jerusalem down to Jericho fell into the hands of thieves, so that of himself he cannot do anything.
Chapter 15. We believe that the Evangelical Sacraments in the Church are those that the Lord instituted in the Gospel, and they are two; these only have been delivered unto us and He who instituted them delivered unto us no more. Furthermore, we believe that they consist of the Word and the Element, that they are the seals of the promises of God, and they do confer grace. But that the Sacrament be entire and whole, it is requisite that an earthly substance and an external action concur with the use of that element ordained by Christ our Lord and joined with a true faith, because the defect of faith prejudices the integrity of the Sacrament.
Chapter 16. We believe that Baptism is a Sacrament instituted by the Lord, and unless a man has received it, he has no communion with Christ, from whose death, burial, and glorious resurrection the whole virtue and efficacy of Baptism proceeds; therefore, we are certain that to those who are baptized in the same form which our Lord commanded in the Gospel, both original and actual sins are pardoned, so that whosoever has been washed in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit are regenerate, cleansed, and justified. But concerning the repetition of it, we have no command to be rebaptized, therefore we must abstain from this indecent thing.
Chapter 17. We believe that the other Sacrament which was ordained by the Lord is that which we call Eucharist. For in the night in which the Lord offered up Himself, He took bread and blessed it and He said to the Apostles, "Take ye, eat, this is my body," and when He had taken the cup, He gave thanks and said, "Drink all of this, this is my blood which was shed for many; this do in remembrance of me." And Paul adds, "For as often as ye shall eat of this bread and drink of this cup, ye do show the Lord’s death." This is the pure and lawful institution of this wonderful Sacrament, in the administration of which we profess the true and certain presence of our Lord Jesus Christ; that presence, however, which faith offers to us, not that which the devised doctrine of transubstantiation teaches. For we believe that the faithful eat the body of Christ in the Supper of the Lord, not by breaking it with the teeth of the body, but by perceiving it with the sense and feeling of the soul, since the body of Christ is not that which is visible in the Sacrament, but that which faith spiritually apprehends and offers to us; from whence it is true that, if we believe, we do eat and partake, if we do not believe, we are destitute of all the fruit of it. We believe, consequently, that to drink the cup in the Sacrament is to be partaker of the true blood of our Lord Jesus Christ, in the same manner as we affirmed of the body; for as the Author of it commanded concerning His body, so He did concerning His blood; which commandment ought neither to be disremembered nor maimed, according to the fancy of man’s arbitrament; yea rather the institution ought to be kept as it was delivered to us. When therefore we have been partakers of the body and blood of Christ worthily and have communicated entirely, we acknowledge ourselves to be reconciled, united to our Head of the same body, with certain hope to be co-heirs in the Kingdom to come.
Chapter 18. We believe that the souls of the dead are either in blessedness or in damnation, according as every one has done, for as soon as they move out of the body they pass either to Christ or into hell; for as a man is found at his death, so he is judged, and after this life there is neither power nor opportunity to repent; in this life there is a time of grace, they therefore who be justified here shall suffer no punishment hereafter; but they who die, being not justified, are appointed for everlasting punishment. By which it is evident that the fiction of Purgatory is not to be admitted but in the truth it is determined that every one ought to repent in this life and to obtain remission of his sins by our Lord Jesus Christ, if he will be saved. And, let this be the end.
This brief Confession of ours we conjecture will be a sign spoken against them who are pleased to slander and persecute us. But we trust in the Lord Jesus Christ and hope that He will not relinquish the cause of His faithful ones, nor let the rod of wickedness lie upon the lost of the righteous. Dated in Constantinople in the month of March, 1629. Cyril, Patriarch of Constantinople |
La confessione di fede di Cyril Lucaris(Ortodossa orientale, 1629)
Cyril Lucar o Lucaris nacque in quella che oggi è la Grecia nel 1572. Pur salendo alla posizione del patriarca greco-ortodosso di Costantinopoli, Cirillo fu fortemente influenzato dal calvinismo del XVI secolo. Di conseguenza, nello spirito della Riforma protestante e in forte opposizione al cattolicesimo romano, ha tentato di riformare l'ortodossia in direzione del calvinismo.
Questa confessione, un riassunto di diciotto punti delle credenze di Cirillo, originariamente scritto in latino, fu pubblicata a Ginevra nel 1629. Risvegliò immediatamente una feroce opposizione tra gli altri leader ortodossi poiché sfidò alcuni dei principi di base della pratica religiosa orientale. Un sinodo di chiese ortodosse orientali fu chiamato a Gerusalemme nel 1672 per confutare la posizione di Cirillo. I leader ortodossi sostenevano che la confessione di Cirillo fosse una falsificazione perpetrata dai calvinisti per diffondere la loro influenza tra le chiese orientali. Presentarono citazioni di scritti noti di Cirillo per dimostrare che questi non avesse ricoperto le posizioni espresse nella Confessione. Inoltre, sostenevano che la confessione non fosse una dichiarazione ufficiale di un patriarca ortodosso.
Il Sinodo di Gerusalemme del 1672 respinse profondamente ogni ulteriore tentativo di riformulazione degli insegnamenti ortodossi e rafforzò le credenze ortodosse contro la Riforma protestante e il cattolicesimo. Il Sinodo produsse la propria confessione, la Confessione di Dositheus (Patriarca di Gerusalemme), in cuiconfutò i diciotto punti di Cirillo, oltre ad aggiungere quattro domande di stile catechistico. Cyril fu infine accusato di intrighi politici e assassinato nel 1638 durante la custodia ottomana.
La confessione
Nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo. Cirillo, Patriarca di Costantinopoli, pubblica questa breve Confessione a beneficio di coloro che si informano sulla fede e la religione dei Greci, cioè della Chiesa orientale, in testimonianza a Dio e agli uomini e con una coscienza sincera senza alcuna dissimulazione.
Capitolo 1
Noi crediamo in un solo Dio, vero, Onnipotente e in tre persone, Padre, Figlio e Spirito Santo; il Padre non generato, il Figlio generato dal Padre davanti al mondo, consustanziale con il Padre; lo Spirito Santo procede dal Padre e dal Figlio, avendo la stessa essenza con il Padre e il Figlio. Chiamiamo queste tre persone in una sola essenza la Santissima Trinità, per essere sempre benedette, glorificate e venerate da ogni creatura.
Capitolo 2.
Crediamo che la Sacra Scrittura sia data da Dio, non abbia altro autore se non lo Spirito Santo. Questo dovremmo indubbiamente credere, perché è scritto. Abbiamo una più proficua parola di profezia, a cui fai bene a prestare attenzione, a illuminare la luce in un luogo buio. Crediamo che l'autorità della Sacra Scrittura sia al di sopra dell'autorità della Chiesa. Essere istruiti dallo Spirito Santo è una cosa molto diversa dall'essere istruiti da un uomo; poiché l'uomo può ignorare, ingannare ed essere ingannato dall'ignoranza, ma la parola di Dio non inganna né è ingannata, né può sbagliare, ed è infallibile e ha autorità eterna.
Capitolo 3.
Crediamo che il Dio misericordiosissimo abbia predestinato i Suoi eletti alla gloria prima dell'inizio del mondo, senza alcuna considerazionr delle loro opere e che non vi fosse altra causa impulsiva a questa elezione, ma solo la buona volontà e la misericordia di Dio. Allo stesso modo prima che il mondo fosse creato, respinse chi avrebbe voluto, il di cui atto di riprovazione, se si considera l'assoluta disposizione di Dio, la sua volontà ne è la causa; ma se guarda alle leggi e ai principi di buon ordine, che la provvidenza di Dio sta usando nel governo del mondo, la sua giustizia è la causa, perché Dio è misericordioso e giusto.
Capitolo 4. Crediamo che un solo Dio nella Trinità, il Padre, il Figlio e lo Spirito Santo, sia il Creatore di tutte le cose visibili e invisibili. Cose invisibili che chiamiamo angeli, cose visibili che chiamiamo i cieli e tutte le cose sotto di loro. E poiché il Creatore è buono per natura, ha creato tutte le cose buone e non può fare alcun male; e se c'è del male, proviene dal diavolo o dall'uomo. Perché dovrebbe essere una certa regola per noi, che Dio non è l'autore del male, né può peccare per nessuna ragione giusta imputargli.
Capitolo 5. Crediamo che tutte le cose siano governate dalla provvidenza di Dio, che dovremmo piuttosto adorare piuttosto che cercare. Dal momento che è al di là delle nostre capacità, né possiamo veramente comprenderne la ragione dalle cose stesse, nella quale materia supponiamo che sia meglio abbracciare il silenzio nell'umiltà piuttosto che parlare molte cose che non edificano.
Capitolo 6. Crediamo che il primo uomo creato da Dio sia caduto in Paradiso, perché ha trascurato il comandamento di Dio e si è arreso al consiglio ingannevole del serpente. Da lì è sorto il peccato originale ai suoi posteri, in modo che nessun uomo sia nato secondo la carne che non sopporta questo peso e ne sente i frutti nella sua vita.
Capitolo 7. Crediamo che Gesù Cristo, nostro Signore, si è svuotato, cioè ha assunto la natura dell'uomo nella sua sostanza. Che fu concepito dallo Spirito Santo nel grembo della sempre vergine Maria, nacque, subì la morte, fu sepolto e risuscitato nella gloria, affinché potesse portare salvezza e gloria a tutti i credenti, chi cerchiamo di venire per giudicare sia rapido che morto.
Capitolo 8. Crediamo che il nostro Signore Gesù Cristo sieda alla destra di Suo Padre e lì faccia l'intercessione per noi, eseguendo da solo l'ufficio di un sommo sacerdote e mediatore vero e legittimo, e da lì si prende cura del suo popolo e governa la Sua chiesa adornando e arricchendola con molte benedizioni.
Capitolo 9. Crediamo che senza fede nessun uomo possa essere salvato. E noi chiamiamo fede ciò che giustifica in Cristo Gesù, che la vita e la morte di nostro Signore Gesù Cristo procurarono, pubblicò il Vangelo e senza la quale nessun uomo può piacere a Dio.
Capitolo 10. Crediamo che la Chiesa, che si chiama cattolica, contenga tutti i veri credenti in Cristo, coloro che sono partiti da questo mondo sono in paradiso e quelli che vivono sulla terra sono ancora in cammino. Il Capo di quella Chiesa (perché un uomo mortale non può essere affatto) è solo Gesù Cristo, e tiene in mano il timone del governo della Chiesa. Poiché, tuttavia, sulla Terra ci sono Chiese particolari visibili, ognuna di esse ha un solo capo, che non è propriamente chiamato [capo] di quella particolare Chiesa, ma impropriamente, perché ne è il principale membro.
Capitolo 11. Crediamo che i membri della Chiesa cattolica siano santi, scelti per la vita eterna, dal numero e dalla compagnia di cui sono esclusi gli ipocriti, anche se in particolare si possono trovare tare chiese nel grano.
Capitolo 12. Crediamo che la Chiesa sulla terra sia santificata e istruita dallo Spirito Santo, poiché è il vero consolatore, che Cristo manda dal Padre per insegnare la verità e per espellere l'oscurità dalla comprensione dei fedeli. Perché è vero e certo che la Chiesa sulla terra possa sbagliare, scegliendo la menzogna invece della verità, da quale errore solo la luce e la dottrina dello Spirito Santo ci liberano, non dell'uomo mortale, sebbene attraverso la mediazione delle fatiche dei fedeli ministri della Chiesa questo possa essere fatto.
Capitolo 13. Crediamo che l'uomo sia giustificato dalla fede e non dalle opere. Ma quando diciamo per fede, comprendiamo il correlativo o l'oggetto della fede, che è la giustizia di Cristo, che, come se a mano, la fede ci capisca e si applichi a noi per la nostra salvezza. Questo diciamo senza pregiudizio per le buone opere, poiché la verità stessa ci insegna che le opere non devono essere trascurate, che sono mezzi necessari per testimoniare la nostra fede e confermare la nostra chiamata. Ma che le opere siano sufficienti per la nostra salvezza, che possano far apparire davanti al tribunale di Cristo e che per loro merito possono conferire salvezza, i testimoni della fragilità umana sono falsi; ma la giustizia di Cristo applicata al penitente, da sola, giustifica e salva i fedeli.
Capitolo 14. Crediamo che il libero arbitrio sia morto nel non rigenerato, perché non possono fare nulla di buono, e qualunque cosa facciano è peccato; ma nel rigenerarsi per grazia dello Spirito Santo la volontà è eccitata e nelle opere, ma non senza l'aiuto della grazia. Affinché, quindi, l'uomo debba rinascere e fare il bene, è necessario che la grazia venga prima; altrimenti l'uomo viene ferito dopo aver ricevuto tante ferite quante quelle ricevute da chi scendeva da Gerusalemme a Gerico cadde nelle mani dei ladri, così che da solo non poteva fare nulla.
Capitolo 15. Crediamo che i Sacramenti evangelici nella Chiesa siano quelli che il Signore ha istituito nel Vangelo e sono due; solo questi ci sono stati consegnati e Colui che li ha istituiti non ci ha più consegnato. Inoltre, crediamo che consistano nella Parola e nell'Elemento, che siano i sigilli delle promesse di Dio e conferiscono grazia. Ma affinché il sacramento sia intero e intero, è necessario che una sostanza terrena e un'azione esterna concordino con l'uso di quell'elemento ordinato da Cristo nostro Signore e unito con una vera fede, perché il difetto di fede pregiudica l'integrità del Sacramento .
Capitolo 16. Crediamo che il battesimo sia un sacramento istituito dal Signore e, a meno che un uomo non l'abbia ricevuto, non ha comunione con Cristo, dalla cui morte, sepoltura e gloriosa risurrezione procede tutta la virtù e l'efficacia del battesimo; pertanto, siamo certi che a coloro che sono battezzati nella stessa forma che il nostro Signore ha comandato nel Vangelo, i peccati sia originali che reali sono perdonati, in modo che chiunque sia stato lavato nel nome del Padre e del Figlio e del Lo Spirito Santo è rigenerato, purificato e giustificato. Ma riguardo alla sua ripetizione, non abbiamo alcun comando di essere ribattezzati, quindi dobbiamo astenerci da questa cosa indecente.
Capitolo 17. Crediamo che l'altro Sacramento che è stato ordinato dal Signore sia quello che chiamiamo Eucaristia. Poiché nella notte in cui il Signore si offrì, prese il pane e lo benedisse e disse agli apostoli: "Prendi, mangia, questo è il mio corpo" e quando ebbe preso la coppa, rese grazie e disse , "Bevi tutto questo, questo è il mio sangue che è stato versato per molti; questo lo fa in ricordo di me." E Paolo aggiunge: "Per quanto spesso mangerete di questo pane e berrete di questo calice, mostrerete la morte del Signore". Questa è la pura e lecita istituzione di questo meraviglioso Sacramento, nella cui amministrazione professiamo la presenza vera e certa di nostro Signore Gesù Cristo; quella presenza, tuttavia, che la fede ci offre, non ciò che insegna la dottrina inventata della transustanziazione. Poiché crediamo che i fedeli mangino il corpo di Cristo nella Cena del Signore, non rompendolo con i denti del corpo, ma percependolo con il senso e il sentimento dell'anima, poiché il corpo di Cristo non è quello che è visibile nel Sacramento, ma ciò che la fede comprende spiritualmente e ci offre; da cui è vero che, se crediamo, mangiamo e prendiamo parte, se non crediamo, siamo indigenti di tutto il suo frutto. Di conseguenza crediamo che bere la coppa nel Sacramento significhi essere partecipi del vero sangue di nostro Signore Gesù Cristo, nello stesso modo in cui abbiamo affermato il corpo; poiché come l'autore ne comandava riguardo al suo corpo, così fece riguardo al suo sangue; quale comandamento non dovrebbe essere né disonorato né mutilato, secondo la fantasia dell'arbitrato dell'uomo; sì, piuttosto l'istituzione dovrebbe essere mantenuta come ci è stata consegnata. Quando quindi siamo stati partecipi del corpo e del sangue di Cristo degnamente e abbiamo comunicato interamente, riconosciamo di essere riconciliati, uniti al nostro Capo dello stesso corpo, con una certa speranza di essere coeredi nel Regno a venire.
Capitolo 18. Crediamo che le anime dei morti siano o nella beatitudine o nella dannazione, come hanno fatto tutti, poiché appena escono dal corpo passano a Cristo o all'inferno; poiché come un uomo si trova alla sua morte, così viene giudicato, e dopo questa vita non c'è né potere né opportunità di pentirsi; in questa vita c'è un tempo di grazia, perciò coloro che sono giustificati qui non subiranno alcuna punizione in seguito; ma coloro che muoiono, non essendo giustificati, sono nominati per la punizione eterna. Con la quale è evidente che la finzione del Purgatorio non deve essere ammessa, ma nella verità è determinato che ognuno dovrebbe pentirsi in questa vita e ottenere la remissione dei suoi peccati da parte di nostro Signore Gesù Cristo, se sarà salvato. E, lascia che questa sia la fine.
Questa nostra breve confessione riteniamo sarà un segno pronunciato contro coloro che sono lieti di calunniarci e perseguitarci. Ma confidiamo nel Signore Gesù Cristo e speriamo che non rinuncerà alla causa dei Suoi fedeli, né che la verga della malvagità giaccia sulla perdita del giusto. Datato a Costantinopoli nel mese di marzo del 1629. Cirillo, Patriarca di Costantinopoli
|
Исповедь Кирилла Лукариса(Восточный православный, 1629)
Кирилл Лукар или Лукарис родился в нынешней Греции в 1572 году. Несмотря на то, что Кирилл поднялся на пост греческого православного патриарха Константинополя, он находился под сильным влиянием кальвинизма 16-го века. В результате, в духе протестантской Реформации и в сильной оппозиции к римскому католицизму, он попытался реформировать православие в направлении кальвинизма.
Это признание, состоящее из восемнадцати пунктов краткого изложения верований Кирилла, первоначально написанных на латыни, было опубликовано в Женеве в 1629 году. Оно сразу же вызвало ожесточенную оппозицию среди других православных лидеров, поскольку оно бросило вызов некоторым из основных принципов восточной религиозной практики. В 1672 году в Иерусалиме был созван Синод Восточно-Православных Церквей для опровержения позиции Кирилла. Православные лидеры утверждали, что Исповедание Кирилла было подделкой, совершенной кальвинистами для распространения своего влияния среди восточных церквей. Они представили цитаты из известных писем Кирилла, чтобы показать, что он не занимал позиции, выраженные в Исповеди. Кроме того, они утверждали, что Исповедание не было официальным заявлением православного патриарха.
Иерусалимский Синод 1672 года обоснованно отверг любые дальнейшие попытки переформулировать православные учения и укрепил православные верования как против протестантской Реформации, так и против католицизма. Синод подготовил собственное признание - Исповедание Досефея (Патриарха Иерусалимского), в котором опровергло восемнадцать пунктов Кирилла, а также добавил четыре вопроса катехизического стиля. Кирилл был в конечном счете обвинен в политической интриге и убит в 1638 году, находясь под стражей в Османской империи. Денис Братчер, изд.
Исповедь
Во имя Отца и Сына и Святого Духа Кирилл, Константинопольский Патриарх, публикует это краткое исповедание на благо тех, кто интересуется верой и религией греков, то есть Восточной Церкви, в Свидетельство о Боге и о людях и с искренней совестью без каких-либо рассуждений.
Глава 1. Мы верим в единого Бога, истинного, Всемогущего, и в трех человек, Отца, Сына и Святого Духа; Отец не рожденный, Сын, рожденный от Отца перед миром, совместимый с Отцом; Святой Дух, исходящий от Отца через Сына, имеющий ту же сущность, что и Отец и сын. Мы называем этих трех личностей в одной сущности Святой Троицей, которую всегда будут благословлять, прославлять и почитать каждое существо.
Глава 2. Мы верим, что Священное Писание дано Богом, чтобы не было другого автора, кроме Святого Духа. В это мы, несомненно, должны верить, потому что это написано. У нас есть более верное слово пророчества, к которому вы хорошо прислушаетесь, как к свету, сияющему в темном месте. Мы верим, что авторитет Священного Писания выше власти Церкви. Быть обученным Духом Святым - это совсем не то, чему учит человек; ибо человек может из-за неведения заблуждаться, обманывать и быть обманутым, но слово Божие не обманывает и не обманывается, и не может ошибаться, оно непогрешимо и имеет вечную власть.
Глава 3. Мы верим, что самый милосердный Бог предопределил Своих избранных во славу перед началом мира, без какого-либо уважения к их делам, и что не было другой импульсивной причины для этих выборов, кроме как только добрая воля и милость Бога. Подобно тому, как был сотворен мир, Он отверг того, кого пожелает, в отношении какого акта обличения, если вы считаете абсолютное действие Бога, Его воля является причиной; но если вы посмотрите на законы и принципы хорошего порядка, которые Божье провидение использует в управлении миром, Его справедливость - это причина, потому что Бог милостив и справедлив.
Глава 4. Мы верим, что один Бог в Троице, Отец, Сын и Святой Дух, являются Создателем всего видимого и невидимого. Невидимые вещи, которые мы называем ангелами, видимые вещи, которые мы называем небесами, и все, что под ними. И поскольку Творец по природе добр, Он сотворил все доброе и не может сделать ничего плохого; и если есть какое-либо зло, оно исходит либо от дьявола, либо от человека. Для нас должно быть определенным правилом, что Бог не является Автором зла, и грех не может быть вменен Ему по какой-либо справедливой причине.
Глава 5 Мы верим, что все вещи управляются Божьим провидением, которое мы должны скорее обожать, чем искать. Поскольку это за пределами наших возможностей, мы также не можем по-настоящему понять причину этого из самих вещей, в чем мы полагаем, что лучше принять молчание в смирении, чем говорить о многих вещах, которые не назидают.
Глава 6. Мы верим, что первый человек, созданный Богом, пал в раю, потому что он пренебрег заповедью Бога и поддался обманчивому совету змея. Оттуда произошел первородный грех к его потомству, так что ни один человек не родился по плоти, которая не несет этого бремени и не чувствует его плодов в своей жизни.
Глава 7 Мы верим, что Иисус Христос, наш Господь, опустошил Себя, то есть Он принял человеческую природу в Свою собственную субстанцию. Что Он был зачат Святым Духом во чреве вечно девы Марии, родился, перенес смерть, был похоронен и воскрес во славе, чтобы Он мог принести спасение и славу всем верующим, Которым мы стремимся прийти, чтобы судить и быстрый и мертвый.
Глава 8 Мы верим, что наш Господь Иисус Христос сидит по правую руку от Своего Отца и там Он ходатайствует за нас, выполняя в одиночку чин истинного и законного первосвященника и посредника, и оттуда Он заботится о Своем народе и управляет украшением Его Церкви. и обогатить ее многими благословениями.
Глава 9 Мы верим, что без веры ни один человек не может быть спасен. И мы называем веру тем, что оправдывает во Христе Иисусе, которую обеспечили жизнь и смерть нашего Господа Иисуса Христа, опубликованное Евангелие, и без которого никто не может угодить Богу.
Глава 10 Мы верим, что Церковь, которая называется католической, содержит всех истинно верующих во Христа, тех, кто покинул свою страну, на небесах, а тех, кто живет на земле, еще на пути. Главой этой Церкви (потому что смертный человек отнюдь не может быть) является только Иисус Христос, и Он держит руль управления Церковью в Своей руке. Однако, поскольку на земле существуют особые видимые Церкви, у каждой из них есть один начальник, которого не следует называть [главой] этой конкретной Церкви, но неправильно, потому что он является ее главным членом.
Глава 11 Мы полагаем, что члены католической церкви являются святыми, избранными на вечную жизнь, из числа и общения которых лицемеры исключены, хотя среди пшеницы можно увидеть особые видимые церкви.
Глава 12 Мы верим, что Церковь на Земле освящена и наставлена Святым Духом, потому что Он - истинный утешитель, которого Христос посылает от Отца, чтобы учить истине и изгонять тьму из понимания верующих. Ибо верно и несомненно, что Церковь на земле может ошибиться, выбрав ложь вместо истины, от которой только свет и учение Святого Духа освобождают нас, а не смертного человека, хотя при посредничестве трудов верных служителей Церкви это может быть сделано.
Глава 13 Мы верим, что человек оправдывается верой, а не делами. Но когда мы говорим верой, мы понимаем соответствующий или объект веры, который является праведностью Христа, которая, как будто рукой, постигает нас и применяет к нам для нашего спасения. Мы говорим об этом без ущерба для добрых дел, поскольку сама истина учит нас тому, что делами нельзя пренебрегать, что они являются необходимым средством свидетельствовать о нашей вере и подтверждать наше призвание. Но этих дел достаточно для нашего спасения, чтобы они могли дать человеку возможность предстать перед судом Христовым, и что по своей собственной заслуге они могут дать спасение, а человеческие слабые свидетели будут ложными; но праведность Христа, применяемая к кающемуся, оправдывает и спасает верующих.
Глава 14 Мы верим, что свободная воля мертва для невозрожденных, потому что они не могут делать ничего хорошего, и все, что они делают, является грехом; но в возрождении по благодати Святого Духа воля возбуждается в делах, но не без помощи благодати. Поэтому, чтобы этот человек родился свыше и делал добро, необходимо, чтобы благодать шла раньше; в противном случае человек ранен, получив столько же ран, сколько получил тот, кто, идя из Иерусалима в Иерихон, попал в руки воров, так что он сам ничего не может сделать.
Глава 15 Мы верим, что евангельские таинства в Церкви - это те, которые Господь установил в Евангелии, и их два; это только было доставлено к нам, и Тот, кто учредил их, не доставил нам больше. Кроме того, мы верим, что они состоят из Слова и Элемента, что они являются печатями Божьих обетований и дарят благодать. Но чтобы причастие было целым и целостным, необходимо, чтобы земная субстанция и внешнее действие совпали с использованием этого элемента, рукоположенного Христом, нашим Господом, и соединились с истинной верой, потому что недостаток веры наносит ущерб целостности причастия. ,
Глава 16 Мы верим, что Крещение - это Таинство, учрежденное Господом, и если человек не получил его, он не имеет общения с Христом, от смерти, погребения и славного воскресения которого исходит вся добродетель и действенность Крещения; поэтому мы уверены, что тем, кто крещен в той же форме, что и наш Господь в Евангелии, прощены как первородные, так и настоящие грехи, так что всякий, кто был омыт во имя Отца, Сына и Святой Дух возрождается, очищается и оправдывается. Но что касается его повторения, мы не имеем права быть крещенным, поэтому мы должны воздерживаться от этой неприличной вещи.
Глава 17 Мы верим, что другое Таинство, установленное Господом, - это то, что мы называем Евхаристией. Ибо той ночью, когда Господь принес Себя в жертву, Он взял хлеб и благословил его, и сказал Апостолам: «Возьми, ешь, это мое тело», и когда Он взял чашу, Он поблагодарил и сказал «Пей все это, это моя кровь, которая пролилась за многих; это сделано в память обо мне». И Павел добавляет: «Как часто вы будете есть этот хлеб и пить из этой чаши, так и вы показываете смерть Господа». Это чистое и законное учреждение этого замечательного Таинства, в управлении которым мы исповедуем истинное и определенное присутствие нашего Господа Иисуса Христа; однако то присутствие, которое нам предлагает вера, а не то, чему учит разработанная доктрина переобоснования. Ибо мы верим, что верующие едят тело Христово в Вечере Господней, не ломая его зубами тела, но воспринимая его разумом и чувством души, поскольку тело Христово не таково. что видно в Таинстве, но то, что вера духовно воспринимает и предлагает нам; откуда это правда, что, если мы верим, мы едим и принимаем, если мы не верим, мы лишены всех его плодов. Следовательно, мы верим, что пить чашу в Таинстве - значит быть причастником истинной крови нашего Господа Иисуса Христа так же, как мы утверждали о теле; как повелел Автор этого относительно Своего тела, так и Он сделал относительно Своей крови; какая заповедь не должна быть ни нарушена, ни искалечена, согласно воображению человеческого арбитража; да, скорее учреждение должно быть сохранено так, как оно было доставлено нам. Поэтому, когда мы достойно принимаем участие в теле и крови Христа и полностью общаемся, мы признаем себя примирившимися, объединенными с нашим Главой одного и того же тела, с определенной надеждой на то, чтобы стать наследниками в грядущем Царстве.
Глава 18 Мы верим, что души мертвых находятся либо в блаженстве, либо в проклятии, как и все остальные, поскольку, как только они выходят из тела, они переходят либо ко Христу, либо в ад; ибо как человек найден после его смерти, так он судим, и после этой жизни нет ни силы, ни возможности покаяться; в этой жизни есть время благодати, поэтому они, которые будут здесь оправданы, не понесут наказания в будущем; но те, кто умирают, будучи неоправданными, назначаются на вечное наказание. Из этого очевидно, что вымысел Чистилища не должен быть допущен, но в истине определено, что каждый должен покаяться в этой жизни и получить прощение своих грехов нашим Господом Иисусом Христом, если он будет спасен. И пусть это будет конец.
Это краткое признание, которое мы предполагаем, будет знаком против тех, кто с удовольствием клеветает и преследует нас. Но мы верим в Господа Иисуса Христа и надеемся, что Он не откажется от дела Своих верных и не допустит, чтобы жезл зла лег на погибших праведников. Датируется в Константинополе в марте месяце 1629 года. Кирилл, Константинопольский Патриарх |
Η εξομολόγηση του Κυρίλλου Λουκάρη(Ανατολικός Ορθόδοξος, 1629)
Ο Κύριλλος Λούκαρ ή Λουκάρης γεννήθηκε σε αυτό που σήμερα είναι η Ελλάδα το 1572. Αν και ανέβηκε στη θέση του Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, ο Κύριλλος επηρεάστηκε έντονα από τον Καλβινισμό του 16ου αιώνα. Ως αποτέλεσμα, στο πνεύμα της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης και σε ισχυρή αντίθεση στον Ρωμαιοκαθολικισμό, προσπάθησε να μεταρρυθμίσει την Ορθοδοξία προς την κατεύθυνση του Καλβινισμού.
Αυτή η εξομολόγηση, μια δεκαοχτώ συνοπτική περίληψη των πεποιθήσεων του Κυρίλλου που γράφτηκε αρχικά στα Λατινικά, δημοσιεύθηκε στη Γενεύη το 1629. Άρχισε αμέσως την έντονη αντιπαράθεση μεταξύ άλλων Ορθοδόξων ηγετών αφού αμφισβήτησε μερικές από τις βασικές αρχές της Ανατολικής θρησκευτικής πρακτικής. Μια Σύνοδος των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών κλήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1672 για να αντικρούσει τη θέση του Κυρίλλου. Οι ορθόδοξοι ηγέτες υποστήριξαν ότι η εξομολόγηση του Κυρίλλου ήταν μια πλαστογραφία που διαπράχθηκαν από τους Καλβινιστές για να εξαπλωθεί η επιρροή τους ανάμεσα στις ανατολικές εκκλησίες. Παρουσιάζουν αποσπάσματα από γνωστά γραπτά του Κυρίλλου για να δείξουν ότι δεν είχε κρατήσει τις θέσεις που εκφράζονται στην Εξομολόγηση. Επιπλέον, υποστήριξαν ότι η Εξομολόγηση δεν ήταν επίσημη δήλωση από Ορθόδοξο Πατριάρχη.
Η Σύνοδος της Ιερουσαλήμ του 1672 αρνήθηκε έντονα κάθε άλλη προσπάθεια αναδιαμόρφωσης των ορθοδόξων διδασκαλιών και ενίσχυσε τις ορθόδοξες πεποιθήσεις τόσο κατά της προτεσταντικής μεταρρύθμισης όσο και κατά του καθολικισμού. Η Σύνοδος δημιούργησε τη δική της ομολογία, την Εξομολόγηση του Δοσιθέου (Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ), στην οποία διαψεύδει τα δεκαοκτώ σημεία του Κυρίλλου, προσθέτοντας και τέσσερα ερωτήματα σχετικά με το κατηχητικό στυλ. Ο Cyril τελικά κατηγορήθηκε για πολιτικές ίντριγκες και δολοφονήθηκε το 1638 ενώ ήταν υπό την οθωμανική κυριαρχία. -Dennis Bratcher, ed.
Η εξομολόγηση
Στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ο Κύριλλος, πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, εκδίδει αυτή τη σύντομη Εξομολόγηση προς όφελος εκείνων που διερωτώνται για την πίστη και τη θρησκεία των Ελλήνων, δηλαδή της Ανατολικής Εκκλησίας, μαρτυρία για τον Θεό και για τους ανθρώπους και με ειλικρινή συνείδηση χωρίς καμία διαψεύδωση.
Κεφάλαιο 1. Πιστεύουμε σε έναν Θεό, αλήθεια, Παντοδύναμο, και σε τρία πρόσωπα, Πατέρα, Υιός και Άγιο Πνεύμα. ο Πατέρας, ο γιος που γεννήθηκε από τον Πατέρα, πριν από τον κόσμο, συνεπής με τον Πατέρα. το Άγιο Πνεύμα προχωρώντας από τον Πατέρα από τον Υιό, έχοντας την ίδια ουσία με τον Πατέρα και τον γιο. Ονομάζουμε αυτά τα τρία πρόσωπα σε μία ουσία την Αγία Τριάδα, πάντα ευλογημένη, δοξασμένη και λατρευόμενη από κάθε πλάσμα.
Κεφάλαιο 2. Πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή πρέπει να δοθεί από τον Θεό, να μην έχει άλλον συγγραφέα παρά το Άγιο Πνεύμα. Αυτό πρέπει αναμφίβολα να πιστέψουμε, γιατί είναι γραμμένο. Έχουμε μια πιο σίγουρη λέξη της προφητείας, στην οποία κάνετε καλά για να λάβετε υπόψη, καθώς το φως λάμπει σε σκοτεινό μέρος. Πιστεύουμε ότι η εξουσία της Αγίας Γραφής είναι πάνω από την εξουσία της Εκκλησίας. Η διδασκαλία από το Άγιο Πνεύμα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το να διδάσκεταις από έναν άνθρωπο. επειδή ο άνθρωπος μπορεί να εξαπατήσει, μέσω της άγνοιας, να εξαπατήσει και να εξαπατηθεί, αλλά ο λόγος του Θεού δεν εξαπατά ούτε παραπλανάται ούτε μπορεί να σφάλει και είναι αλάθητος και έχει αιώνια εξουσία.
Κεφάλαιο 3. Πιστεύουμε ότι ο πιο ευσπλαχνικός Θεός έχει προκαλέσει τους εκλεκτούς Του για δόξα πριν από την αρχή του κόσμου, χωρίς κανένα σεβασμό των έργων τους και ότι δεν υπήρξε άλλο παρορμητικός λόγος σε αυτές τις εκλογές, αλλά μόνο η καλή θέληση και το έλεος του Θεού. Με τον ίδιο τρόπο πριν γίνει ο κόσμος, απέρριψε τον οποίο θα έκανε, εκ των οποίων πράξη εκβιασμού, αν σκεφτείς την απόλυτη αντιμετώπιση του Θεού, το θέλημά Του είναι ο λόγος. αλλά αν κοιτάξετε τους νόμους και τις αρχές της καλής τάξης, τις οποίες χρησιμοποιεί η πρόνοια του Θεού στην κυβέρνηση του κόσμου, η δικαιοσύνη Του είναι η αιτία, γιατί ο Θεός είναι ειλικρινής και δίκαιος.
Κεφάλαιο 4. Πιστεύουμε ότι ένας Θεός στην Τριάδα, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, να είναι ο Δημιουργός όλων των ορατών και αόρατων. Αόρατα πράγματα που ονομάζουμε άγγελοι, ορατά πράγματα που ονομάζουμε ουρανούς και όλα τα πράγματα κάτω από αυτά. Και επειδή ο Δημιουργός είναι καλός από τη φύση, έχει δημιουργήσει όλα τα πράγματα καλά και δεν μπορεί να κάνει κακό. και αν υπάρχει κακό, προχωρεί είτε από το διάβολο είτε από τον άνθρωπο. Διότι θα έπρεπε να είναι ένας ορισμένος κανόνας για εμάς, ότι ο Θεός δεν είναι ο συγγραφέας του κακού, ούτε μπορεί να αμαρτάνει από κανέναν και μόνο λόγο να του καταλογίζεται.
Κεφάλαιο 5. Πιστεύουμε ότι όλα τα πράγματα διέπονται από την πρόνοια του Θεού, την οποία θα έπρεπε να λατρεύουμε παρά να αναζητάμε. Δεδομένου ότι είναι πέρα από την ικανότητά μας, ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε αληθινά την αιτία από τα ίδια τα πράγματα, σε ποια υπόθεση υποθέτουμε ότι είναι καλύτερο να αγκαλιάσει τη σιωπή με ταπεινότητα παρά να μιλήσει πολλά πράγματα που δεν δημιουργούν.
Κεφάλαιο 6. Πιστεύουμε ότι ο πρώτος άνθρωπος που δημιούργησε ο Θεός έπεσε στον Παράδεισο, επειδή αγνοούσε την εντολή του Θεού και έδωσε την δόλια συμβουλή του φιδιού. Από εκεί ξεσηκώθηκε η αρχική αμαρτία με την οικογένειά του, έτσι ώστε κανένας άνθρωπος να μην γεννιέται σύμφωνα με τη σάρκα που δεν φέρει αυτό το βάρος και να αισθανθεί τους καρπούς αυτού στη ζωή του.
Κεφάλαιο 7. Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ο Κύριος μας έβγαλε τον εαυτό Του, δηλαδή ότι ανέλαβε τη φύση του ανθρώπου στην ουσία Του. Ότι Αυτός καταλήφθηκε από το Άγιο Πνεύμα στη μήτρα της παρθένας Μαρίας, γεννήθηκε, υπέστη θάνατο, θάφτηκε και αναστήθηκε σε δόξα, για να φέρει τη σωτηρία και τη δόξα σε όλους τους πιστούς, τους οποίους θέλουμε να κρίνουμε τόσο γρήγορο όσο και νεκρό.
Κεφάλαιο 8. Πιστεύουμε ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός κάθεται στο δεξί χέρι του Πατέρα Του και εκεί κάνει ανάμειξη για εμάς, εκτελώντας μόνος του το αξίωμα ενός αληθινού και νόμιμου αρχιερέα και μεσολαβητή και από εκεί φροντίζει τον λαό Του και κυβερνά την εκκλησία Του και την εμπλουτίζοντάς την με πολλές ευλογίες.
Κεφάλαιο 9. Πιστεύουμε ότι χωρίς πίστη κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί. Και ονομάζουμε πίστη αυτό που δικαιώνει στον Χριστό Ιησού, τον οποίο έδωσε η ζωή και ο θάνατος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το Ευαγγέλιο που δημοσιεύθηκε και από το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ευχαριστήσει τον Θεό.
Κεφάλαιο 10. Πιστεύουμε ότι η Εκκλησία, η οποία λέγεται καθολική, περιέχει όλους τους αληθινούς πιστούς στον Χριστό, όσοι έχουν φύγει από τη χώρα τους είναι στον ουρανό και εκείνοι που ζουν στη γη είναι ακόμα στο δρόμο. Ο Αρχηγός αυτής της Εκκλησίας (επειδή ένας θνητός δεν μπορεί με κανένα τρόπο να είναι) είναι ο Ιησούς Χριστός μόνος του και κρατά το πηδάλιο της Κυβέρνησης της Εκκλησίας στο χέρι Του. Επειδή, όμως, υπάρχουν στη Γη ιδιαίτερες ορατές εκκλησίες, κάθε ένας από αυτούς έχει έναν επικεφαλής, ο οποίος δεν είναι σωστά ονομάζεται [κεφάλι] της συγκεκριμένης Εκκλησίας, αλλά ακατάλληλα, επειδή είναι κύριο μέλος αυτού.
Κεφάλαιο 11. Πιστεύουμε ότι τα μέλη της Καθολικής Εκκλησίας είναι άγιοι, που έχουν επιλεγεί για αιώνια ζωή, από τον αριθμό και την υποτροφία των οποίων αποκλείονται οι υποκριτές, αν και μεταξύ των σιτηρών εντοπίζονται ιδιαίτερα ορατές εκκλησίες.
Κεφάλαιο 12. Πιστεύουμε ότι η Εκκλησία στη γη είναι αγιασμένη και διδάσκεται από το Άγιο Πνεύμα, επειδή είναι ο αληθινός παρηγορητής, τον οποίο ο Χριστός στέλνει από τον Πατέρα για να διδάξει την αλήθεια και να αποβάλει το σκοτάδι από την κατανόηση των πιστών. Διότι είναι αλήθεια και βέβαιο ότι η Εκκλησία στη γη μπορεί να σφάλει, επιλέγοντας ψέματα αντί της αλήθειας, από τα οποία λάθη και το δόγμα του Αγίου Πνεύματος μόνο μας ελευθερώνει, όχι του θνητού, αν και μέσω της εργασίας των πιστών υπουργών της Εκκλησίας αυτό μπορεί να γίνει.
Κεφάλαιο 13. Πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος δικαιώνεται με πίστη και όχι με έργα. Αλλά όταν λέμε με πίστη, καταλαβαίνουμε το συσχετισμό ή το αντικείμενο της πίστης, η οποία είναι η δικαιοσύνη του Χριστού, η οποία, σαν με το χέρι, η πίστη συλλαμβάνει και ισχύει για εμάς για τη σωτηρία μας. Αυτό λέμε χωρίς καμιά βλάβη σε καλά έργα, γιατί η ίδια η αλήθεια μας διδάσκει ότι τα έργα δεν πρέπει να παραμεληθούν, ότι είναι απαραίτητα μέσα για να μαρτυρήσουν την πίστη μας και να επιβεβαιώσουν την έκκλησή μας. Αλλά αυτά τα έργα επαρκούν για τη σωτηρία μας, ώστε να μπορέσουν να εμφανιστούν ενώπιον του δικαστηρίου του Χριστού και αυτά της δικής τους αξίας να δώσουν τη σωτηρία, οι μάρτυρες των ανθρώπινων αδυναμιών να είναι ψευδείς. αλλά η δικαιοσύνη του Χριστού που εφαρμόζεται στον μετανοούμενο, μόνο δικαιολογεί και σώζει τους πιστούς.
Κεφάλαιο 14. Πιστεύουμε ότι η ελεύθερη βούληση είναι νεκρή στο μη αναγεννημένο, διότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα καλό, και ό, τι κάνουν είναι αμαρτία. αλλά στην αναγέννηση από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος το θέλημα είναι ενθουσιασμένο και σε έργα πράξη, αλλά όχι χωρίς τη βοήθεια της χάριτος. Προκειμένου λοιπόν να αναγεννηθεί ο άνθρωπος και να γίνει καλό, είναι απαραίτητο η χάρη να προηγείται. αλλιώς ο άνθρωπος τραυματίστηκε έχοντας πάρει τόσα τραύματα όπως εκείνος ο άνθρωπος που έλαβε ο οποίος πηγαίνει από την Ιερουσαλήμ κάτω στην Ιεριχώ πέφτει στα χέρια των κλεφτών, έτσι ώστε από τον εαυτό του δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Κεφάλαιο 15. Πιστεύουμε ότι τα Ευαγγελικά Μυστήρια στην Εκκλησία είναι εκείνα που ο Κύριος καθιέρωσε στο Ευαγγέλιο και είναι δύο. αυτά έχουν παραδοθεί μόνο σε εμάς και ο ίδιος που τους καθιέρωσε δεν μας έδωσε πλέον. Επιπλέον, πιστεύουμε ότι αποτελούνται από τον Λόγο και το Στοιχείο, ότι είναι οι σφραγίδες των υποσχέσεων του Θεού και ότι προσδίδουν χάρη. Αλλά ότι το Μυστήριο είναι πλήρες και πλήρες, είναι απαραίτητο μια γήινη ουσία και μια εξωτερική δράση να συμπίπτουν με τη χρήση αυτού του στοιχείου που καθορίζεται από τον Χριστό τον Κύριο μας και ενωμένα με μια αληθινή πίστη, διότι το ελάττωμα της πίστης προκαταλαμβάνει την ακεραιότητα του Μυστηρίου .
Κεφάλαιο 16. Πιστεύουμε ότι το βάπτισμα είναι το Μυστήριο που έχει θεσπίσει ο Κύριος και, αν δεν το έχει λάβει ο άνθρωπος, δεν έχει κοινωνία με τον Χριστό, από τον θάνατο, την ταφή και την ένδοξη ανάσταση, η όλη αρετή και η αποτελεσματικότητα του Βαπτίσματος προχωρά. επομένως, είμαστε βέβαιοι ότι για εκείνους που βαφτίζονται με την ίδια μορφή που διέταξε ο Κύριος μας στο Ευαγγέλιο, συγχωρούνται τόσο οι αρχικές όσο και οι πραγματικές αμαρτίες, ώστε όποιος έχει πλυθεί στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και των Το Άγιο Πνεύμα αναγεννάται, καθαρίζεται και δικαιολογείται. Αλλά όσον αφορά την επανάληψή της, δεν έχουμε καμία εντολή να επαναπροσδιοριστούμε, επομένως πρέπει να απόσχω από αυτό το άσεμνο πράγμα.
Κεφάλαιο 17. Πιστεύουμε ότι το άλλο Μυστήριο που χειροτονήθηκε από τον Κύριο είναι αυτό που ονομάζουμε Ευχαριστία. Διότι τη νύχτα, στην οποία ο Κύριος προσέφερε τον εαυτό του, πήρε ψωμί και ευλόγησε και είπε στους Αποστόλους: "Πάρτε, φάτε, αυτό είναι το σώμα μου" και όταν πήρε το κύπελλο, έδωσε ευχαριστίες και είπε , "Πιείτε όλα αυτά, αυτό είναι το αίμα μου που ρίχτηκε για πολλούς · αυτό μου κάνει για μνήμη». Και ο Παύλος προσθέτει: "Για όσο συχνά τρώτε από αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το κύπελλο, δείχνετε το θάνατο του Κυρίου". Αυτός είναι ο καθαρός και νόμιμος θεσμός αυτού του θαυμάσιου Μυστηρίου, στην διοίκηση του οποίου διακηρύσσουμε την αληθινή και σίγουρη παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. αυτή την παρουσία, όμως, που η πίστη μας προσφέρει, όχι εκείνη που διδάσκει το επινοημένο δόγμα της μεταβρύσεως. Επειδή πιστεύουμε ότι οι πιστοί τρώνε το σώμα του Χριστού στο δείπνο του Κυρίου, όχι με το σπάσιμο του με τα δόντια του σώματος, αλλά με την αντίληψη του με την αίσθηση και την αίσθηση της ψυχής, αφού το σώμα του Χριστού δεν είναι αυτό που είναι ορατό στο Μυστήριο, αλλά αυτό που η πίστη συλλαμβάνει πνευματικά και μας προσφέρει. από όπου είναι αλήθεια ότι, αν πιστεύουμε, τρώμε και συμμετέχουμε, αν δεν πιστεύουμε, είμαστε άθλια από όλο το καρπό της. Πιστεύουμε λοιπόν ότι το να πίνεις το κύπελλο στο Μυστήριο είναι να συμμετέχεις στο αληθινό αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπως είπαμε από το σώμα. γιατί όπως ο συγγραφέας του διέταξε σχετικά με το σώμα Του, έτσι έκανε και για το αίμα Του. η οποία εντολή δεν πρέπει ούτε να εξαρθρωθεί ούτε να ματαιωθεί, σύμφωνα με την φαντασία της διαιτησίας του ανθρώπου. μάλλον το ίδρυμα θα έπρεπε να φυλάσσεται όπως μας παραδόθηκε. Επομένως, όταν συμμετείχαμε στο σώμα και στο αίμα του Χριστού και είχαμε πλήρη επικοινωνία, αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε συμφιλιωμένοι, ενωμένοι με τον Επικεφαλής του ίδιου μας σώματος, με κάποια ελπίδα να είμαστε συν-κληρονόμοι στην προσεχή Βασιλεία.
Κεφάλαιο 18. Πιστεύουμε ότι οι ψυχές των νεκρών είναι είτε σε ευλογία είτε σε καταδίκη, όπως όλοι έχουν κάνει, γιατί μόλις απομακρυνθούν από το σώμα, περνούν είτε στον Χριστό είτε στην κόλαση. γιατί όπως ένας άνθρωπος βρίσκεται στο θάνατό του, έτσι κρίνεται και μετά από αυτή τη ζωή δεν υπάρχει δύναμη ούτε ευκαιρία να μετανοήσουμε. σε αυτή τη ζωή υπάρχει ένας χρόνος χάριτος, γι 'αυτό που δικαιολογούνται εδώ δε θα υποστούν καμία τιμωρία στο εξής. αλλά αυτοί που πεθαίνουν, δεν είναι δικαιολογημένοι, διορίζονται για αιώνια τιμωρία. Με τον οποίο είναι φανερό ότι η φαντασία του Καθαριστή δεν πρέπει να γίνει δεκτή, αλλά στην αλήθεια είναι αποφασισμένο ότι όλοι πρέπει να μετανοήσουν σε αυτή τη ζωή και να λάβουν την άφεση των αμαρτιών τους από τον Κύριο Ιησού Χριστό μας, αν αυτός θα σωθεί. Και, ας είναι το τέλος.
Αυτή η σύντομη εξομολόγηση μας, εικασίες, θα είναι ένα σημάδι που μιλάμε εναντίον αυτών, που χαίρονται να μας συκοφαντούν και να μας διώξουν. Αλλά εμείς εμπιστευόμαστε τον Κύριο Ιησού Χριστό και ελπίζουμε ότι δεν θα παραιτηθεί από την αιτία των πιστών Του, ούτε θα αφήσει τη ράβδο της κακίας να κρύβεται επάνω στους χαμένους των δίκαιων. Χρονολογείται στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο του 1629. Κύριλλος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως |